Ημέρα Πέμπτη, αυτού του μήνα, βρέθηκα σε ένα σχολείο στο Μενίδι. Η συγκεκριμένη πρόσκληση, ήταν πρόκληση για μένα. Αν και μετράω πολλά χρόνια επαφής με τα παδιά, είτε ως δασκάλα είτε ως συγγραφέας, η συγκεκριμένη επίσκεψη ήταν πρωτόγνωρη.
Το σχολείο αυτό βρίσκεται σε μια από τις πιο φτωχές περιοχές της Αθήνας. Στην πλειοψηφία τους οι μαθητές είναι Ρόμα (Ρουμανόβλαχοι όπως οι ίδιοι θέλουν να αποκαλούνται). Παιδιά από φτωχές, με χαμηλό πνευματικό και βιοτικό επίπεδο οικογένειες. Οι γονείς τους αγράμματοι.
Είχα μια τεράστια αγωνία. "Τα παιδιά αυτά δε διαβάζουν βιβλία"-Ποιος να τους διαβάσει και ποιος να τους αγοράσει; "¨Εχουμε φτιάξει μια βιβλιοθήκη στο σχολείο και προσπαθούμε"
Έφτασα σε ένα σχολείο πρόσφατα χτισμένο, που θα το ζήλευε ο κάθε δάσκαλος. Δεν ξέρω όμως αν ένας δάσκαλος θα ήθελε να δουλέψει εκεί.
Ήταν μια παράξενη εικόνα. Από τη μια ένα σύγχρονο κτίσμα με υποδομές και από την άλλη παιδιά ενός κόσμου διαφορετικού από αυτού που έχω συνηθίσει. Αταίριαστα μου φάνηκαν. Σαν κάποιος να προσπαθεί να τα εντάξει σε έναν κόσμο μακρινό. Αυτή όμως ήταν η πρώτη εντύπωση. 'Ολα ανατράπηκαν όταν συναντηθήκαμε στην καινούρια και ηλιόλουστη αίθουσα της βιβλιοθήκης. Μεγάλα παράθυρα με θέα οικόπεδα, σπίτια και χαμηλές πολυκατοικίες. Κάποια στιγμή ένα παιδί σε μια κοντινή βεράντα θα εμφανιστεί σαν μια παράλληλη ταινία.
Εγώ και αυτά. Καθισμένα στο χαλί να με κοιτάνε. Να περιμένουν. Πρώτα τα πιο μικρά και αργότερα τα πιο μεγάλα. Ζευγάρια μάτια που λάμπανε. "Δεν έχουν ξαναδεί συγγραφέα". Γενικά είναι παιδιά με ελάχιστες εμπειρίες. Ακόμα και το σχολείο που μπορεί να τους δώσει τις ευκαιρίες, δεν μπορεί ν ανταποκριθεί στο ρόλο αυτό, λόγω των οικονομικών απαιτήσεων.
Σκέφτομαι τι τους έδωσα και τι πήρα και νιώθω για πρώτη φορά στη ζωή μου πως ισοpροπούν αυτά τα δυο. Σίγουρα για αυτά ήταν μια εμπειρία η γνωριμία τους με μένα. Άκουσαν πράγματα που δεν γνώριζαν. Συμμετείχαν σε δραστηριότητες που ίσως δεν είχαν βιώσει ξανά.
Εγώ τι πήρα; Είναι παράξενο, αλλά ένιωσα και κείνη τη στιγμή, αλλά και τώρα που έχουν μεσολαβήσει μέρες πως διδάχτηκα από αυτά. Σκέφτομαι τις στιγμές της συνάντησης μας. Τη συμμετοχή τους στα θεατρικά παιχνίδια, τις ερωτήσεις τους και τις ατάκες που θα με συντροφεύουν για αρκετό καιρό, όπως αυτή που χρησιμοποίησα ως τίτλο στην ανάρτηση. Κάποια στιγμή ήθελαν να μάθουν πόσα χρήματα βγάζω από τα βιβλία. Η πραγματικότητα μάλλον τους απογοήτευσε. Δε βγάζω. "Αυτά κυρία δε φτάνουν να πληρώσεις τα χαρτιά!" (αυτά που χρησιμοποιώ για να εκτυπώσω τις δουλειές μου) "Γιατί κυρία δεν τα εκδίδεις μόνη σου;" Και η αλησμόνητη ατάκα: "Κυρία, μην γράψεις άλλο βιβλίο!" (με την έννοια του δε συμφέρει) Τώρα να πω πως από μικρό και από τρελό... Λες και εγώ ήθελα ένα μικρό ή ένα τρελό να μου το πει. Αν είχα το χρόνο θα τους εξηγούσα πως δεν είναι μόνο τα ανύπαρκτα οικονομικά οφέλη των περισσότερων συγγραφέων, είναι και άλλα πολλά που με βάζουν συχνά και αναρωτιέμαι γιατί το κάνω όλο αυτό.
Αχ, μάτια που με είδατε. Ελπίζω να ήμουν ένα δυνατό κίνητρο για να αρχίσετε, με τη βοήθεια των δασκάλων σας, να διαβάζετε λογοτεχνικά βιβλία.
Εγώ πάλι στη λίστα με τα υπέρ και τα κατά αυτού του γοητευτικού ταξιδιού της συγγραφής, θα προσθέσω κάτι ακόμα. Πρέπει να γράψεις γιατί υπάρχουν εκεί έξω παιδιά που διψάνε για ιστορίες. Και εμείς έχουμε υποχρέωση να τις πλάσουμε.
