Σήμερα ήταν μια μέρα χαρούμενη για τους μαθητές του σχολείου μου. Θα πήγαιναν επίσκεψη σε ένα τεράστιο πάρκο με ζώα. Ανάμεσα τους και ένας μαθητής που η μητέρα του τον έστειλε με μεγάλη επιφύλαξη και που ίσως να μην ερχόταν αν ο ίδιος δεν το ήθελε τόσο πολύ. Ήταν άρρωστος. Πόναγε το αυτί του. Η μητέρα του ανησυχούσε. Ίσως υπερβολικά. Αλλά αυτό δεν έχει σημασία. Ο μικρός παρά την επιμονή της μητέρας και την ανησυχία της-είχε κανονίσει να βρίσκεται έξω από το πάρκο με τον πατέρα του, που είχε αφήσει τη δουλειά του για να βρίσκονται εκεί αν συμβεί κάτι-κατάφερε να έρθει. Μέχρι το τέλος της ημέρας δεν άκουσα να παραπονιέται για το αυτί του. Στις έντεκα το πρωί βρεθήκαμε σε έναν τεράστιο χώρο για να παρακολουθήσουμε μαζί με άλλα σχολεία το σόου των δελφινιών. Γεμάτες οι κερκίδες. Υπολόγισα γύρω στα χίλια άτομα. Το σόου εντυπωσιακό. Συνεχόμενα ααα ακούγονταν από το στόμα των θεατών. Η κοπέλα που μας εξηγούσε τόση ώρα για όσα συνέβαιναν ζήτησε έναν εθελοντή. Έναν ανάμεσα σε τόσα παιδιά. "Έλα εσύ" είπε σε ένα μικροκαμωμένο αγόρι. Το αγόρι με το πονεμένο αυτί, που θα είχε μείνει στο σπίτι του, θα ζούσε τις πιο συγκλονιστικές ίσως στιγμές της παιδικής του ηλικίας και σίγουρα θα πρωταγωνιστούσε σε μια από τις πιο ωραίες αναμνήσεις της ζωής του. Της ζωής μας.
Δεν ξέρω αν χρειάζεται κάποιος να βγάλει ένα συμπέρασμα από αυτή την αληθινή ιστορία, εκείνο που ξέρω είναι πόση ευτυχία ένιωσα όταν είδα να επιλέγεται το συγκεκριμένο παιδί. Το μοναδικό παιδί που θα έβλεπε δελφίνια από τόσο κοντά, που θα τα τάιζε και θα τα χάιδευε.
Μικρέ μου, θα στείλω στη μαμά σου τις φωτογραφίες.
Δεν ξέρω αν χρειάζεται κάποιος να βγάλει ένα συμπέρασμα από αυτή την αληθινή ιστορία, εκείνο που ξέρω είναι πόση ευτυχία ένιωσα όταν είδα να επιλέγεται το συγκεκριμένο παιδί. Το μοναδικό παιδί που θα έβλεπε δελφίνια από τόσο κοντά, που θα τα τάιζε και θα τα χάιδευε.
Μικρέ μου, θα στείλω στη μαμά σου τις φωτογραφίες.
