Η αγωνία του πραγματικού ήρωα, αποτυπώθηκε με ευρηματικό -από ότι έχουν επισημάνει άλλοι- τρόπο, με τις τηλεφωνικές συνδιαλέξεις του πατέρα με τον φίλο του.
"-Κάποιες φορές γίνομαι σκληρός.
-Δεν είσαι ο μόνος βρε Δημήτρη.
-Δεν ξέρω γιατί το κάνω αυτό. Είναι γιατί θέλω το καλό τους; Ή μήπως φοβάμαι πως θα τους χάσω; Νευριάζω που ο Στέφανος βλέπει τα παιδιά μου περισσότερες ώρες από μένα. Ίσως γι αυτό κάνω λάθη. Γιατί όταν σε κυριεύει ο θυμός δεν μπορείς να σκεφτείς σωστά...."
Η ιστορία του βιβλίου έχει πολλά στοιχεία όχι μόνο από τη πραγματική κοινή ιστορία μας, αλλά και από τα διαζύγια πολύ δικών μου ανθρώπων.
Δεν μπορείς να μείνεις ανεπηρέαστος, από αυτά που ζεις και δεν νομίζω πότε πως θα μπορέσω να γράψω για πράγματα που δεν εμπεριέχουν δικά μου βιώματα. Άλλοστε η ζωή μου, μου έχει δώσει αρκετό υλικό για να γράψω. Δεν νομίζω ποτέ να πω, "στέρεψα!"
Εκείνο που αρχίζει να με ανησυχεί είναι μήπως ανήκω στην κατηγορία των συγγραφέων που προβλέπουν τα μελλούμενα.
Στο συγκεκριμένο βιβλίο, η φιλενάδα του μπαμπά-εγώ-η επονομαζόμενη Χάλια σε όλο το βιβλίο από την κόρη του μπαμπά-θα πάψω κάποια στιγμή να είμαι φιλενάδα του. Γεγονός που τρία χρόνια και, από τότε που γράφτηκε το βιβλίο, έγινε πραγματικότητα μόλις πρόσφατα.
"-Τσακωθήκατε;
-Πρέπει να τσακωθούν δυο άνθρωποι για να μην ξαναμιλήσουν; Απλά αποφασίσαμε πως είναι καλύτερα να μην συνεχιστεί η σχέση αυτή...."
Τον Οκτώβριο κυκλοφορεί-εκτός απροόπτου η νέα μου δουλειά με θέμα την ανεργία. Αυτή η δουλειά γράφτηκε-η πλάκα είναι- που δεν είναι καθόλου πλάκα- πως την ιδέα αρχικά την έριξε ο αδελφός μου, δύο μήνες πριν βρεθούν στην ανεργία ο ίδιος και η γυναίκα του.
Δεν κρύβω λοιπόν την ανησυχία μου, γι αυτό που ανάφερα πιο πάνω. Μπορεί και να είναι τυχαία όλα αυτά. Για καλό και για κακό ένα θεατρικό που το χω παγώσει δυο χρόνια τώρα-λόγω έλλειψης χρόνου και έχει σαν θέμα το θάνατο, λέω να το καθυστερήσω κι άλλο!!!
*Οι ήρωες ενός συγγραφέα δεν πεθαίνουν ποτέ. Και οι ήρωές μας πρώτα είναι αληθινοί και κατόπι πλάθονται κι άλλο με τη φαντασία μας.
Τελικά το γράψιμο εκτός από σωτήριο και ψυχοθεραπευτικό, είναι και ψυχοφθόρο. Και τώρα είμαι περισσότερο αντιμέτωπη με το τελευταίο.
http://panagiotaplissi.blogspot.gr/2015/03/blog-post.html
Η ανάρτηση που μιλάει με περισσότερες λεπτομέρειες για τα πραγματικά πρόσωπα πίσω από το βιβλίο.
-Δεν είσαι ο μόνος βρε Δημήτρη.
-Δεν ξέρω γιατί το κάνω αυτό. Είναι γιατί θέλω το καλό τους; Ή μήπως φοβάμαι πως θα τους χάσω; Νευριάζω που ο Στέφανος βλέπει τα παιδιά μου περισσότερες ώρες από μένα. Ίσως γι αυτό κάνω λάθη. Γιατί όταν σε κυριεύει ο θυμός δεν μπορείς να σκεφτείς σωστά...."
Η ιστορία του βιβλίου έχει πολλά στοιχεία όχι μόνο από τη πραγματική κοινή ιστορία μας, αλλά και από τα διαζύγια πολύ δικών μου ανθρώπων.
Δεν μπορείς να μείνεις ανεπηρέαστος, από αυτά που ζεις και δεν νομίζω πότε πως θα μπορέσω να γράψω για πράγματα που δεν εμπεριέχουν δικά μου βιώματα. Άλλοστε η ζωή μου, μου έχει δώσει αρκετό υλικό για να γράψω. Δεν νομίζω ποτέ να πω, "στέρεψα!"
Εκείνο που αρχίζει να με ανησυχεί είναι μήπως ανήκω στην κατηγορία των συγγραφέων που προβλέπουν τα μελλούμενα.
Στο συγκεκριμένο βιβλίο, η φιλενάδα του μπαμπά-εγώ-η επονομαζόμενη Χάλια σε όλο το βιβλίο από την κόρη του μπαμπά-θα πάψω κάποια στιγμή να είμαι φιλενάδα του. Γεγονός που τρία χρόνια και, από τότε που γράφτηκε το βιβλίο, έγινε πραγματικότητα μόλις πρόσφατα.
"-Τσακωθήκατε;
-Πρέπει να τσακωθούν δυο άνθρωποι για να μην ξαναμιλήσουν; Απλά αποφασίσαμε πως είναι καλύτερα να μην συνεχιστεί η σχέση αυτή...."
Τον Οκτώβριο κυκλοφορεί-εκτός απροόπτου η νέα μου δουλειά με θέμα την ανεργία. Αυτή η δουλειά γράφτηκε-η πλάκα είναι- που δεν είναι καθόλου πλάκα- πως την ιδέα αρχικά την έριξε ο αδελφός μου, δύο μήνες πριν βρεθούν στην ανεργία ο ίδιος και η γυναίκα του.
Δεν κρύβω λοιπόν την ανησυχία μου, γι αυτό που ανάφερα πιο πάνω. Μπορεί και να είναι τυχαία όλα αυτά. Για καλό και για κακό ένα θεατρικό που το χω παγώσει δυο χρόνια τώρα-λόγω έλλειψης χρόνου και έχει σαν θέμα το θάνατο, λέω να το καθυστερήσω κι άλλο!!!
*Οι ήρωες ενός συγγραφέα δεν πεθαίνουν ποτέ. Και οι ήρωές μας πρώτα είναι αληθινοί και κατόπι πλάθονται κι άλλο με τη φαντασία μας.
Τελικά το γράψιμο εκτός από σωτήριο και ψυχοθεραπευτικό, είναι και ψυχοφθόρο. Και τώρα είμαι περισσότερο αντιμέτωπη με το τελευταίο.
http://panagiotaplissi.blogspot.gr/2015/03/blog-post.html
Η ανάρτηση που μιλάει με περισσότερες λεπτομέρειες για τα πραγματικά πρόσωπα πίσω από το βιβλίο.
